اشتراک گذاری:
سیاه چال های بغداد
خونه این آقا بود
چهارده سالی می شد
امام تو زندونا بود
تو بیست و پنج رجب
رفت امام از این دیار
تو کاظمین مرقدش
نور می پاشه به زوار
همیشه در زنجیر
همیشه در زندان
دلش پر از غصه
لبش ولی خندان
همیشه در سجده
همیشه در تکبیر
همیشه میخواند او
نماز در زنجیر
سیاه چال و نور
ستاره ای در بند
سکوت و تاریکی
عبادت و لبخند
همیشه خشم او
برای ظالم بود
امید مظلومان
امام کاظم (ع) بود
دیدگاهتان را بنویسید