اشتراک گذاری:
💡نکته تجویدی:
احکام «هاء» آخر کلمات – قسمت سوم
🔹موارد استثناء در حرکت «هاء» ضمیر در روایت حفص از عاصم:
🔸«هاء» ضمیر همیشه متحرک است اما در 2 مورد به سکون قرائت شده است: «اَرْجِهْ» در آیه «قالُوا اَرْجِهْ وَ اَخاهُ» (اعراف، 111 و شعراء، 36) و «اَلْقِهْ» در آیه «فَاَلْقِهْ الَيْهِمْ» (نمل، 28).
🔸«هاء» ضمیر در دو عبارت «اَنْسَانِيهُ» از موضع «وَ مَا اَنْسَانِيهُ اِلَّا الشَّيْطَانُ اَنْ اَذْكُرَهُ» (كهف، 63) و «عَلَيْهُ» از موضع «وَ مَنْ اَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ» (فتح، 10) بر خلاف معمول به جای کسره به ضمه قرائت میشود.
🔸عبارت «فيهِ» در آیه «يَخْلُدْ فِيهِ مُهَاناً» (فرقان، 68) در قرائت عاصم به روايت حفص با اشباع و صله يايى خوانده شده است.
🔸عبارت «يَرْضَهُ» در «وَ اِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ» (زمر، 7) بايد بدون اشباع تلاوت شود. زيرا در اصل «يَرْضَاهُ» بوده و «الف» بر اثر جزم افتاده است. بنابراین چون قبل از عمل نمودن حرف شرط «اِنْ» باید بدون اشباع خوانده مى‌شد، بعد از حذف «الف» نيز بدون اشباع خوانده شده تا نشان دهنده اصل خود باشد.
دیدگاهتان را بنویسید