اشتراک گذاری:
🌸 گلبرگی از مصحف 🌸
🔉 ترتیل آیاتی از جزء هشتم با صوت «مهدی تاجور»
📖 سوره مبارکه اعراف آیات 54 تا 58
🌿 إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهَارَ يَطْلُبُهُ حَثِيثًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِهِ ۗ أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿٥٤﴾
🌿 ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ ﴿٥٥﴾
🌿 وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفًا وَطَمَعًا ۚ إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ ﴿٥٦﴾
🌿 وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ ۚ كَذَٰلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَىٰ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ ﴿٥٧﴾
🌿 وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ ۖ وَالَّذِي خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِدًا ۚ كَذَٰلِكَ نُصَرِّفُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَشْكُرُونَ ﴿٥٨﴾
🌿 إِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ
🖊 این آیه معبود حقیقی و واقعی را با ذکر صفات خاصش معرفی می‌کند، تا آنها که حقیقت‌جو هستند قبل از فرا رسیدن رستاخیز در همین جهان او را به روشنی بشناسند و نخست می‌گوید: «معبود و پروردگار شما آن است که آسمان‌ها و زمین را در شش روز آفرید» یعنی «معبود» کسی جز «آفریدگار» نمی‌تواند باشد.
آیا جهان در شش روز آفریده شده؟
📌 با توجه به مفهوم وسیع کلمه «ایّام» (روزها) و معادل آن در زبان‌های دیگر، پاسخ این سؤال روشن است. زیرا بسیار می‌شود که «ایّام» به معنی «دوران‌ها» به کار می‌رود.
بنابراین خداوند مجموعه زمین و آسمان را در شش دوران متوالی آفریده است، هر چند این دوران‌ها گاهی به میلیون‌ها یا میلیاردها سال بالغ شده و علم امروز هیچ‌گونه مطلبی را که مخالف این موضوع باشد بیان نکرده است.
🔹 سپس قرآن می‌گوید: خداوند پس از آفرینش آسمان و زمین، زمام رهبری آنها را به دست گرفت:
🌿 ثُمَّ اسْتَوی عَلَی الْعَرْشِ
❓ «عرش» چیست؟
👈 عرش در لغت معانی متعددی دارد از جمله به معنی سقف یا چیزی است که دارای سقف بوده باشد و گاهی به معنی تخت‌های بلند همانند تخت سلاطین نیز آمده است. ولی هنگامی که در مورد خداوند به کار می‌رود و گفته می‌شود «عرش خدا» منظور مجموعه جهان هستی است که در حقیقت تخت حکومت پروردگار محسوب می‌شود. بنابراین جمله «ثُمَّ اسْتَوی عَلَی الْعَرْشِ» کنایه از احاطه کامل پروردگار و تسلط او بر تدبیر امور آسمان‌ها و زمین است.
دیدگاهتان را بنویسید